Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

Συνεδρία 7: Στερεότυπα


Αφορμή παίρνω από ένα κείμενο ενός Έλληνα που ζει στη Βραζιλία. Αποκλείεται να μην το έχετε διαβάσει. Το βρήκα πολύ κατατοπιστικό όχι μόνο για το τι συμβαίνει στη Βραζιλία, αλλά γενικότερα για το πώς λειτουργούν τα στερεότυπα. Αλλά αυτό είναι μόνο η αφορμή.

Έχω επισκεφτεί τη Λατινική Αμερική. Ήμουν κατά βάση στην Αργεντινή αλλά πέρασα τα σύνορα δύο φορές, μια για να πάω απέναντι στην Ουρουγουάη και μια στους καταρράχτες του Iguasu, όπου πέρασα στη Βραζιλιάνικη πλευρά. Είναι ένας άλλος κόσμος, ειδικά εκτός των μεγάλων πόλεων. Το Buenos Aires είναι μια Αμερικανική monster city με πολύ ευχάριστους ανθρώπους. Στο κέντρο και στα πλούσια προάστια. Στο υπόλοιπο της πόλης δεν πήγαινες μετά τη δύση του ηλίου, πόσο μάλλον τρία μόλις χρόνια μετά το κραχ. Φυσικά ο κόσμος δε χόρευε παντού tángo, το οποίο ήταν τουριστική ατραξιόν, αλλά ζούσε για την μπάλα. Ο ανδρικός τουλάχιστον, διότι οι γυναίκες δεν ήταν ιδιαίτερα θερμές σε αυτό. Τα δέντρα στα πάρκα ήταν φυτεμένα στα 6,75 για να μην ψάχνουν τα παιδιά τέρματα. Το ποδόσφαιρο ως γραφειοκρατική πρακτική. Τα στερεότυπα βέβαια έχουν ισχυρές αντιστάσεις. Οπότε αν δεις δυο χορευτές στο δρόμο λες: ‘Να ρε που δε χορεύουν tángo!’ Έτσι πρέπει να τα χτυπήσεις με ένα ρόπαλο.

Και αρκετά δυνατά για να σπάσει το περίβλημα θα συμπλήρωνα.  Αλλά αυτό δουλεύει και ανάποδα. Ειδικά όταν η απόσταση διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και ενισχύει τα στερεότυπα. Πηγαίνω σε κάποια φάση σε ένα βιβλιοπωλείο στο κέντρο του Buenos Aires και πάω να πληρώσω. Κρατάω ένα τρίτομο με τα άπαντα του Borjes και δύο βιβλία του Cortazar. Με ρωτάει ο βιβλιοπώλης από πού έρχομαι και όταν του λέω Ελλάδα μου απαντάει: Oh, la cultúra, la filosofía! Με είδε με τα βιβλία φαίνεται και του επιβεβαίωσα το στερεότυπο. Είπα να μην του το χαλάσω και να του πω ‘Ακριβώς όπως τα λες μεγάλε είναι. Έλα μια βόλτα να το δεις και μόνος σου’. Του ζήτησα να μου δώσει και τα άπαντα της Mafalda που μόλις είχαν κυκλοφορήσει, μου χάρισε το Canto General του Neruda και ήμασταν και οι δυο ευτυχισμένοι. Λίγο σαν κωμωδία του Σιρανό.
     
Γυρνώντας από εκεί βρέθηκα στην ίδια Ελλάδα της νιρβάνας που είχα αφήσει. Εδώ που τα στερεότυπα έχουν χτίσει μια βασιλεία με ένα κονκλάβιο ισχυρότερο από το Buckingham. Φτάνω στο σπίτι στην Αθήνα και αφού ξεπακετάρω παίρνω ένα ταξί να πάω να βρω την παρέα μου κάπου στο Περιστέρι. Φοράω μαύρο τζιν, μαύρο μπλουζάκι και έχω μούσι βδομάδας. Ο ταξιτζής με κοιτάει και με ρωτάει: ‘Κρητικός είσαι;’. Του απαντάω ‘Ναι, γιατί υπάρχει κάποιο πρόβλημα;’. ‘Όοο, όχι βέβαια, που πάμε;’. ‘Περιστέρι, στον πεζόδρομο’. Κρατάω εντωμεταξύ μερικές τσάντες με πράγματα που είχα φέρει να μοιράσω στα παιδιά. Αρχίζω μέσα στο ταξί να τα χωρίζω για να δώσω στον καθένα τη δική του. Ο ταξιτζής κοιτάζει αγχωμένος τον καθρέπτη και το χρωματάκι του είναι ασορτί με το όχημα που οδηγεί. Αυτή τη φορά και έχοντας πολλή καλή διάθεση λέω να το διασκεδάσω λίγο. Του λέω ‘Μην ανησυχείς, το τριανταοχτάρι το έχω πάντα σπίτι. Δε μ’ αρέσει να κυκλοφορώ κι οπλοφορώ’.

Καθώς μπαίνω στο μαγαζί που ήταν μαζεμένοι οι υποδέλοιποι στριφογυρίζει στο μυαλό μου το πόσο κολλημένοι είναι κάποιοι άνθρωποι με προκάτ ιδέες και εντυπώσεις. Αφού προηγούνται οι απαραίτητες χαιρετούρες και προχωράω σε διανομή των εξωτικών αγαθών, αρχίζει μια κουβέντα ότι αυτά που τους έδωσα ήταν ταιριαστά. Ξέρω τους φίλους μου σκέφτομαι. Το λέω και φωναχτά και μια κοπελιά λέει ότι αν ήμουν γυναίκα θα έκανα άλλες επιλογές. Αφού διώχνω το συννεφάκι με τα ερωτηματικά που είχε ξεπηδήσει πάνω από το κεφάλι μου ρωτάω πώς το εννοεί, δεδομένου ότι θεωρούσα, και παραδέχτηκαν, ότι τα πεσκέσια ήταν προσαρμοσμένα στο καθένα ξεχωριστά. ‘ΕΕΕ, άντρες και γυναίκες σκεφτόμαστε τα δώρα αλλιώς’. ‘Ναι βρε παιδί μου, αλλά εξήγησέ το. Να το δεχτώ αν ήταν απρόσωπο δώρα σε κάποιο γάμο, ας πούμε, αλλά σε φίλους τι διαφορετικό μπορεί να γίνει;’. ‘ΕΕ είναι γνωστό ότι οι γυναίκες είμαστε πιο γάτες’.

Μάλιστα θα πω εγώ σε όλα αυτά. Στερεότυπα που μας στοιχειώνουν την κρίση. Οι Αργεντίνοι χορεύουν όλοι tángo και βγάζουν δεκάρια. Στη Βραζιλία έχουν οι γκόμενες καμπυλωτούς κώλους, πίνουν καφέ και έχουν φαντεζί επιθετικούς. Στην Ισπανία αν δεν πηγαίνουν στις ταυρομαχίες αλλάζουν 758 πάσες για να βάλουν γκολ. Στην Ιταλία είναι κάτι φινετσάτοι μακαρονάδες που παίζουν catenaccio. Οι Έλληνες χορεύουν συρτάκι, είναι ανοργάνωτοι και παίζουν μόνο άμυνα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι χαραμοφάηδες τεμπέληδες, οι ξένοι πίνουν το αίμα μας, οι Αμερικανοί είναι φονιάδες των λαών, οι Τούρκοι Ούννοι και οι Ρώσοι αρκούδες. Οι γυναίκες ήρθαν από την Αφροδίτη και οι άντρες από τον Άρη. Και εγώ εγκλωβίζομαι στη διελκυστίνδα της άκριτης ανοησίας με το κλισαρισμένο στερεότυπο. Θα ήθελα πολύ να κόψω το σχοινί με τέτοιο τρόπο που να πέσουν και οι δύο στο λάκκο, αλλά αυτά είναι υψηλές προσδοκίες.

Υψηλές προσδοκίες διότι τα στερεότυπα έχουν εντυπωθεί και αναπαραχθεί από το κοινωνικό γίγνεσθαι συνολικά. Από την πιο μικρή ηλικία για το τι πρέπει να κάνει, να παίζει, να φοράει το αγόρι και τι το κορίτσι, στο σχολείο για το πώς συμπεριφέρονται οι καλοί και πώς οι μέτριοι ή οι κακοί μαθητές, μέχρι… παντού. Οι εικόνες και οι ιδέες που αναπαράγονται στο σπίτι, στο σχολείο, στα ΜΜΕ δε δημιουργούν αλλά εμπεδώνουν ή καλλιεργούν στερεότυπα. Και δεν μπορώ να θεωρήσω τα μέσα αναπαραγωγής γενεσιουργούς αιτίες επειδή τα στερεότυπα εδράζονται στο παρελθόν. Είναι παγιωμένες αντιλήψεις μετά από επαναληπτική παρατήρηση ή εφαρμογή κανόνων (πιο πολύ στη θρησκεία πάει αυτό). Οι φορείς κοινωνικοποίησης εντείνουν απλώς την παρουσία τους, αυξάνουν την ισχύ τους και οξύνουν τη διαβρωτική τους επίδραση στις ανθρώπινες σχέσεις. Όμως κάποια στιγμή θα φτάσει ο καθένας σε ένα σταυροδρόμι.

Εκεί, διακρίνεται ο φυγόπονος από αυτόν που έχει ‘θέληση για μάθηση και μεράκι γνώσεων’, που έλεγε και μια ψυχή. Όταν φτάνεις να το αντιμετωπίσεις πόσο ανοικτό μπορείς να έχεις το μυαλό σου; Πόσο καλά ασφαλισμένες είναι οι κλειδωνιές των στερεοτύπων; Πιστεύω στον άνθρωπο και στις ικανότητές του. Τα βήματα που έκανε η ανθρωπότητα μπροστά έγιναν από μερικούς βλαμμένους που τόλμησαν να τα βάλουν με αυθεντίες. Να τις αμφισβητήσουν και να αλλάξουν οπτική. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν κάτι περίεργοι με επικεφαλή ένα Βορειο-Ιρλανδό στο CERN που κάνουν πειράματα αμφισβητώντας τον Einstein. Που με τη σειρά του απέδειξε το Νεύτωνα λάθος και πάει λέγοντας. Η κατάρριψη της προκάτ ιδέας δε γίνεται με στυγνή άρνηση, αλλά με αναζήτηση λογικών και πειστικών απαντήσεων. Θα το χαρακτήριζα επιστήμη και υποχρέωση του κάθε πολίτη σε μια δημοκρατική κοινωνία, αλλά αυτά είναι τα δικά μου στερεότυπα.         

25 σχόλια:

  1. Ραμον , υπαρχει μεγαλη πιθανοτητα να εισαι ο ανθρωπος μου. Θελω καιρο να αγορασω το "Κουτσο" του Κορτασαρ , αλλα με προβληματιζει κατι. Θεωρω a priori oτι ο "Εξαντας" κανει κακες μεταφρασεις απο ισπανικο κειμενο, εφοσον εχω παρατηρησει κατι τετοιο σε αλλα μυθιστορηματα του ,οπως πχ το "Περι Ηρωων και Ταφων" του Σαμπατο ή το "Ποτε πηραμε την κατω βολτα (Conversation en la Cathedral)" του Μαριο Βαργκας Λιοσα τα πιο χαρακτηριστικα (αριστουργηματα σιγουρα ,αλλα χανουν σαφως στο ελληνικο κειμενο). Ελπιζοντας οτι εχεις και τις δυο εκδοσεις (πραγμα το οποιο θεωρω σχεδον βεβαιο), θα ηθελα να μου δωσεις τα φωτα σου πανω σ'αυτο το θεμα. Επιπροσθετα , θα ηθελα να μου προτινεις αλλα βιβλια του Κορτασαρ (σε ελληνικο κειμενο) που εχουν τουλαχιστον αυτες τις πρϋποθεσεις(αν και νομιζω οτι ειναι γενικα δυσευρετα).

    ΥΓ Αν εχω εμπνευση θα γραψω κατι και για το θεμα αλλη μερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δημήτρη αρχικά να σου πω πως επειδή ξέρω πως δουλεύουν οι μεταφράσεις στην Ελλάδα τα κείμενα που δεν είναι σε Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά μεταφράζονται στα Ελληνικά από αυτές τις γλώσσες. Οπότε το κείμενο χάνει πολύ στη διπλή μετάφραση.

      Τώρα σε αυτό που ρωτάς. Επειδή οι εκδόσεις 'Ύψιλον' ακολουθούν αυτήν την τακτική, οι μεταφράσεις δεν είναι καλές. Όμως, επειδή μου είχαν ζητήσει να γράψω μια κριτική ξέρω ότι το 'Βιβλίο του Μανουέλ' (Libro de Mañuel) από τις εκδόσεις 'Κέδρος' είναι καλή μετάφραση. Επίσης ένας γνωστός Ισπανός φιλόλογος, ο Pedro Olalla (Πέδρο Ολάγια) μου έχει πει, και τον εμπιστεύομαι, ότι το 'Αξολότλ και άλλα διηγήματα' από τον 'Πάπυρο' είναι καλή μετάφραση. Επειδή εγώ διαβάζω από πρωτότυπο μετά την τραυματική εμπειρία του Márquez καλύτερα να επικοινωνήσεις με αυτόν για τα λογοτεχνικά θέματα. Είναι πολύ ανοικτός και απαντά σε όλους. Θα τον βρεις εδώ: http://pedroolalla.com/

      Διαγραφή
  2. Προσπαθώ εδώ και τρεις μέρες να ανοίξω στο πλάι δύο παράθυρα για να προτείνω βιβλία. Θα ήθελα κάποιος πιο τεχνολογικά γραμματιζούμενος από εμένα να μου πει πώς γίνεται. Για να ικανοποιήσω τις απαιτήσεις του κοινού...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γουστάρω τα στερεότυπα. Απολαμβάνω το βλέμμα του μπάτσου στην εξακρίβωση που συνειδητοποιεί ότι είμαι γιος στρατιωτικού. Απολαμβάνω το ότι αποτελώ για τους πραιτωριανούς υποκείμενο προστασίας και όχι στόχος, όταν τυχαίνει να κατεβαίνω στις πορείες με κουστούμι, γραβάτα, χαρτοφύλακα και γυαλί-μαλλί, διότι δεν προλαβαίνω να γυρίσω σπίτι να αλλάξω από την δουλειά. Παρεμπιπτόντως, έτσι ξεκίνησε και το κίνημα casuals ανάμεσα στους Αγγλους χούλιγκαν, πρωτοπορεία των Liverpudlians. Όμως στεναχωριέμαι όταν –στην ίδια φάση- τα «συντρόφια» με κοιτάνε άβολα, μισοεχθρικά μέχρι να δουν ποιός είμαι. «Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες.» Υποτίθεται από αυτούς που σπάνε τα στερεότυπα.
    Έχουν το χάζι τους τα στερεότυπα. Είμαι από τα Ολύμπια, ίσα κα’ που λεν, και κρατάω από Γορτυνία, αλλά γουστάρω την φάτσα των περισσότερων όταν λέω ότι είμαι από τον Πύργο (Ηλ-ι-είας ντε). Τα «Άγια Χώματα», διότι λέει όποιος ακούσει ότι είσαι από Πύργο, σταυροκοπιέται... «Χριστός και Παναγία!» και μπορεί να συμπλήρώσει «Ο καλύτερος έχει σκοτώσει την μάνα του εκεί». Φαίνεται ότι δεν έχουμε πολλούς καλύτερους, διότι τα ποσοστά μητροκτονιών είναι πενιχρά. Στην Θεσσαλονίκη με έχουν κατεβάσει από ταξί, λίγο μετά τον σταθμό του ΟΣΕ, μόλις είχα φτάσει με το τραίνο,
    -Δεν γουστάρω τους Πυργιώτες.
    -Μάλλον κάποιος Πυργιώτης σε πήδηξε, και καλά σου έκανε.
    Όχι τίποτα άλλο, να του επιβεβαιώσω το στερεότυπο. Τελικά μου κόστισε λιγότερο να πάω εκεί που ήθελα. Λιγότερη διαδρομή, μείον και το επιπλέον του σταθμού. Κάτσε και μην γουστάρεις τους Πυργιώτες, στεναχώρια μου ‘μένα.
    Στερεότυπα, καλή φάση. Μα καλά, πως γίνεται εσείς, σπουδαγμένα παιδιά, με τα μεταπτυχιακά σας και τις θέσεις σας, να διασχίζετε την Ευρώπη πήγαινε έλα Ολλανδία για να δείτε Ολυμπιακό ακόμα και μέσα στην Χάλα Πιονίρ και να προετοιμάσετε την επίσκεψη την επόμενη χρονιά 150 γαύρων στον ντέρμπι Ερυθρός Αστέρας-Παρτίζαν. Και κρυφοκυνηγητό με τους Παοκτσήδες στην επιστροφή από Βελιγράδι. Ρε πάτε καλά;
    Ά, ωραία τα στερεότυπα. Έιτς-αρ αμερικάνικης πολυεθνικής στην Γερμανία, μην βάλουμε τον Έλληνα να δουλέψει με τον Τούρκο προϊστάμενο, θα φαγωθούν. Κάτσε τώρα να καταλάβεις γιατί με τον Αμερικάνο δεν συνεννοούνται και ο Κουμπιλάι ζήτησε τον Έλληνα(και γαλλόφωνο, ιδού το πάτημα) να στείλει για εκείνο το προτζεκτ στο Παρίσι, όταν αλλάξανε δυο κουβέντες στο τημ μποντινγκ στο κνάιπε και τραγουδήσανε μαζί τον Καϊξή και το Αρμενάκι.
    Τα στερεότυπα είναι φίνα. Το τι άκουσα που πήρα λαμπάδα σπάιντερμαν στην βαφτιστήρα μου, αντί για μπάρμπι πριγκήπισσα. Είχα αγχωθεί, ήμουν έτοιμος να την αλλάξω, αλλά τελικά της την πήγα με μισή καρδιά. Το φωτισμένο προσωπάκι της και το "Νονέ, είναι ο αγαπημένος μου!" (δεν τό'ξερα) ήταν μια μικρή μου εκδίκηση από τα στερεότυπα.
    Ειναι γελοία και πληγώνουν τα στερεότυπα. Είναι το πρώτο βήμα για την προκατάληψη και τον διαχωρισμό. Αλλά μπορείς να τα εκμεταλλευτείς.
    -Προσέχτε τα μπουφάν και τις τσέπες σας έρχεται η Νατάλια, λέει ο Γερμανός δυνατά, τάχα για αστείο, να το ακούσει και η ίδια καθως ερχότανε.
    -Γιατί ρε Γενς; Ρωτάω
    -Δεν το ξέρεις; Οι Πολωνοί είναι κλέφτες!
    Δεν μάσαγε η κοριτσάρα, είχε ήδη κοκκινήσει και θα τον μούνταρε. Αλλά πρόλαβα, είδα και την ευκαιρία μου, είπα
    -Τώρα εξηγείται πως μου έχει κλέψει την καρδιά!
    Η Νατάλια μαλάκωσε του πέταξε ένα πόσο μαλάκας είσαι με χαμόγελο, «στα αστεία» και αφέθηκε να γίνει η Νατάλκα μου για κείνο το πάρτυ και λίγο μετά.
    Έχω πέσει θύμα των στερεοτύπων μου, δυστυχώς παραπάνω φορές από όσες μου δικαιολογώ. Το παλεύω όσο μπορώ. Άλλωστε, there’s so much more to life, than stereotypes, όπως τραγουδούσε ο Albarn.
    ΥΓ: Και γω προσπαθώ να διαβάζω στο πρωτότυπο. Το βλέπω και σαν εξάσκηση των γλωσσών που έχω μάθει αλλά δεν χρησιμοποιώ. Δυστυχώς έχω μικρή επαφή με την Λατινομερικάνικη Λογοτεχνία. Οπότε Ραμόν, ευπρόσδεκτες οι προτάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όπως πάντα θα είμαι ψιλο-άσχετος με το θέμα, αλλά Βραζιλία δεν είναι αυτή? Άρα.....
    ......................."Μουντιάλ"

    «Αυτή η Μπλεϊντ μας γάμησε τη ζωή τελικά ρε παιδί μου ! »
    «Σκάσε ρε Κώστα, ακούει και το παιδί...! »
    «Τι να σκάσω ρε Μιχάλη, γιατί, ψέματα λέω ; »
    Φίλος καλός απ’ τα παλιά ο Κώστας. Tι φίλος δηλαδή, αδερφός…και σίγουρα ψέματα δε έλεγε. Αλήθεια ήταν…μας τη γάμησε τη ζωή! Αλλά δεν ήθελα να ακούει ο μικρός τέτοια λόγια γιατί μετά παίρνει θάρρος και τα επαναλαμβάνει με τη μία.
    Κοίταξα την οθόνη στον τοίχο της κουζίνας : Κυριακή 30 Απριλίου 2034, 16:47 medium clouds, έγραφε με μπλε γράμματα το screensaver που αναβόσβηνε ρυθμικά, ενημερώνοντάς μας για τα αυτονόητα της ημέρας. «Αργήσαμε», σκέφτηκα…

    «Μπαμπά τι θα πει Μπλεϊντ ; »
    Να το! Το εννιάχρονο ραντάρ του σπιτιού και μοναχογιός μου, δεν έχασε την ευκαιρία και πετάχτηκε αμέσως στην κουβέντα. Βέβαια το ότι ρωτούσε για την Μπλεϊντ ξεπερνώντας εύκολα το…«μας γάμησε τη ζωή», με έκανε να αμφιβάλω ελαφρώς για την ποιότητα του λεξιλογίου του, αλλά τι να ψάχνεις τώρα… Έκανα λοιπόν κι εγώ τον αδιάφορο και απάντησα κανονικά.
    «Δεν τα’ χετε πει στο σχολείο ρε συ? Μπλεϊντ (Blade), είναι η ονομασία που δόθηκε στη δεκαετία από το 2010 ως το 2020, τότε που η οικονομική κρίση βούλιαξε όλες τις παγκόσμιες οικονομίες. “Black Decade”, έτσι την ονόμασαν αγόρι μου, δηλαδή “μαύρη δεκαετία”. Αργότερα με το λέγε λέγε, κάποιος εξυπνάκιας δημοσιογράφος ή σχολιαστής πήρε το black decade και το έκοψε σε blade που σημαίνει και λεπίδα και κάνει καλό συνειρμό με όσα μας έκανε εκείνη η δεκαετία. Κι έτσι μας έμεινε… Κατάλαβες τώρα; Αυτό θα πει Μπλεϊντ λοιπόν, αλλά κανονικά έπρεπε να το ξέρεις ήδη από το σχολείο σου. Άντε στη μαμά τώρα να σου πει τι θα φορέσεις, αργήσαμε για το γήπεδο…»

    Πανιώνιος – ΑΕΚ έπαιζαν στις 7 το απόγευμα και δε θα το χάναμε. Το σπίτι μας ήταν σχεδόν απέναντι από την πλατεία, οπότε σε δέκα λεπτάκια θα ήμασταν άνετα εκεί με τα πόδια. Αλλά από τότε που ίσχυσε η ελεύθερη είσοδος σε όλα τα αθλητικά γεγονότα, για να βρεις καλή θέση κάπου, έπρεπε να πας αναγκαστικά από νωρίς.
    «Ρε Μιχάλη, θυμάσαι κάποτε που πληρώναμε 30 και 40 ευρώ για να δούμε ένα ματς;» , γκρίνιαξε ο Κώστας…
    «Δε τα θυμάσαι καλά. Εγώ πλήρωνα, εσύ έμπαινες με την καβάτζα της δημοσιογραφικής ταυτότητας», του πέταξα.
    «Ναι, αλλά τότε είχα και δουλειά», με έκοψε αμέσως…

    Άλλες εποχές… Μετά ήρθε η πουτάνα η κρίση και άλλαξαν πολλά. Με τόση ανεργία, χωρίς λεφτά και δουλειές, τι να σου κάνουν και οι κυβερνήσεις; Δώσε μπάλα στον κοσμάκη να ξεχαστεί…
    Γι’ αυτό και οι τηλεοπτικές μεταδόσεις πλέον δια νόμου δίνονταν μόνο στα ελεύθερα πανελλαδικά δίκτυα. Και φυσικά διάσπαρτες χρονικά σε όλη τη μέρα για να χορταίνει το μάτι μπαλίτσα χωρίς να μπερδεύεται με παράλληλες μεταδόσεις. Ρε δε γαμιέται το σύμπαν, όλα μια χαρά! Η στρογγυλή θεά να κυλάει κι ας σταματήσει όλη η γαμημένη η υδρόγειος!
    Έμπαινες και σε οποιοδήποτε γήπεδο ήθελες τζάμπα απλά με την ταυτότητά σου... Ε, τι άλλο να ζητήσεις; Έχει κι η αχαριστία τα όριά της! Εντάξει, όλα αυτά αρκεί φυσικά να ήταν καθαρό το μητρώο σου...
    Βέβαια δεν υπήρχε και άλλη επιλογή αφού τα συνδρομητικά κανάλια είχαν πτωχεύσει εδώ και χρόνια. Άσε που η ιδέα της πώλησης εισιτηρίων είχε εγκαταλειφθεί στα μέσα της Μπλεϊντ…Στην τελική ποιος είχε την οικονομική δυνατότητα να πληρώσει εισιτήριο ή συνδρομή για να δει οποιοδήποτε άθλημα ; Τι λέμε τώρα, κανείς!
    ....................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ...........
    Τελικά με τα πολλά ξεκινήσαμε. Βρήκαμε και καλές θέσεις στο γήπεδο, ο μικρός έτρωγε κάτι πατατάκια, ο Κώστας έλεγξε το απαρχαιωμένο in-pod του κι εγώ χάζευα δεξιά - αριστερά. Σε λίγα λεπτάκια οι δεκάδες των ομάδων μπήκαν στο γήπεδο με το διαιτητή.
    «Μπαμπά, αλήθεια είναι ότι παλιά ήταν τρεις οι διαιτητές ; »
    Ωχ, ρε γαμώτο, αν μ’ έπιανε ο μικρός στις ερωτήσεις, δε θα με άφηνε να δω ούτε φάση…
    «Δεν ήταν έτσι ακριβώς…απλά υπήρχε ο διαιτητής και επιπλέον υπήρχαν δύο βοηθοί του.»
    «Βοηθοί του ; Καλό ! Βοηθοί του σε τι ρε μπαμπά ; »
    « Ρε παιδί μου, μην το βλέπεις έτσι. Τότε δεν είχαν τα ψηφιακά καρέ στιγμής για να βλέπουν αμέσως τι έχει γίνει σε μια φάση. Μπορεί να σου φαίνεται απίστευτο, αλλά τότε όλες τις αποφάσεις τις έπαιρνε ο διαιτητής. Φάουλ, πέναλτι, άουτ, δεν έβγαιναν αυτόματα όπως τώρα…όλα αυτός τα σφύριζε…Άσε και τα οφ-σαϊντ…»
    «Ποια οφ-σαϊντ ; »
    «Τίποτα, άστο αυτό, ένας παλιός ποδοσφαιρικός κανόνας ήταν που καταργήθηκε…Όμως σου λέω χρειαζόντουσαν και ο διαιτητής και οι βοηθοί του, τα πράγματα ήταν αλλιώς τότε…είχαν μπόλικη δουλειά…για παράδειγμα στα χρόνια μας οι ομάδες είχαν από έντεκα παίκτες»
    «Έντεκα παίκτες; Τι έντεκα παίκτες ; Γιατί ρε μπαμπά ; »
    «Ε, έτσι ήταν ο κανονισμός ρε παιδάκι μου… Μετά άλλαξε, όταν ήθελαν να βλέπει ο κόσμος πιο θεαματικό ποδόσφαιρο και περισσότερα γκολ για να ξεχνιέται από τα οικονομικά… Άσε που οι ομάδες δεν είχαν λεφτά να συντηρούν πολλούς παίκτες.»
    «Έντεκα όμως ρε μπαμπά ; Περίεργο μου φαίνεται…πως σας ήρθε ; Και πως το λέγατε τότε ; Ενδεκάδα ; Χα-χα-χα!! Και τι έκανε ο ενδέκατος παίκτης ; »
    «Ό,τι και οι υπόλοιποι ρε παιδί μου…τι διαφορετικό να έκανε δηλαδή ; Μην το συγκρίνεις με τώρα, τότε ήταν φυσιολογικό το να είναι έντεκα οι παίκτες…»

    Αχ αυτός ο μικρός και οι απορίες του! Δε λέω, χαιρόμουν να με εμπιστεύεται και να με ρωτάει τα πάντα. Άσε που μου θύμιζε κάπου και τον εαυτό μου. Αλλά πολλές φορές ήθελα απλά να αράξω και να μη χρειαστεί να εξηγήσω τίποτα και σε κανέναν.
    Ευτυχώς με το που άρχισε ο αγώνας απορροφήθηκε στην μπάλα και με άφησε να το χαρώ. Όπως και όλοι τριγύρω μας… Σκέφτηκα ότι τελικά αν δεν είχαμε και το ποδόσφαιρο όλα στη ζωή θα μας φαινόντουσαν πολύ μα πολύ μαλακισμένα.

    Ο Κώστας πιο δίπλα είχε κιόλας αρχίσει να γράφει στο in-pod του…Εδώ και τρία χρόνια έγραφε ρεπορτάζ, σχόλια και άρθρα για όλα τα ματς που παρακολουθούσαμε…και μετά τα έστελνε παντού. Και στις δύο αθλητικές εφημερίδες που υπήρχαν…και στις τέσσερις πολιτικές…και στα δύο ενημερωτικά σαϊτ…και στα δύο ιδιωτικά κανάλια της τηλεόρασης…κυριολεκτικά παντού! Και αν υπήρχε και ραδιοφωνικός σταθμός που να ασχολείται έστω και λίγο με τα αθλητικά, είμαι σίγουρος ότι θα τα έστελνε και εκεί! Είχε την ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή βλέποντας τα ρεπορτάζ του, θα του έδιναν κάπου δουλειά…έστω και παρτ-ταϊμ.
    Δεν του το έλεγα για να μην τον απελπίσω, αλλά ήμουν σίγουρος ότι δεν υπήρχε περίπτωση ποτέ να πετύχει κάτι με αυτόν τον τρόπο. Εξάλλου χιλιάδες άνεργοι δημοσιογράφοι έκαναν καθημερινά το ίδιο πράγμα με αυτόν…ποιος να τους δώσει δουλειά και που; Τέλος πάντων, δεν υπήρχε και κάτι άλλο να κάνει οπότε άσ’ τον…

    Το παιχνίδι πήγαινε προς το εκατοστό λεπτό. Το θυμάμαι σαν τώρα. Μέτριο ματσάκι, 3-3 το σκορ και όλα έδειχναν πως πηγαίναμε για το «γκολ-λήξη».
    «Μπαμπά-μπαμπά! Πότε πρωτο-ξεκίνησε το “γκολ-λήξη” ; »
    «Έλα ρε παιδί μου, άσε με να δω λίγο…Στο μουντιάλ του 2018, τότε που καταργήθηκε οριστικά η ισοπαλία. Μα καλά, “Κοινωνικά φαινόμενα” δεν κάνετε στην 4η; Για την ιστορία του ποδοσφαίρου δεν σας έχουν πει τίποτα;»
    «Κάναμε για την τριετία εξάλειψης της βίας το 2015 με 2018 και για την κατάργηση του επαγγελματικού αθλητισμού το 2022…Οι κανονισμοί αθλημάτων είναι του χρόνου ρε μπαμπά! Άμα βαριέσαι να μη σε ρωτάω τίποτα! »
    «Καλά-καλά…ρώτα ό,τι θες…»

    .................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ................
    Εκείνη την στιγμή ένιωσα το κινητό μου να δονείται ενοχλητικά μέσα στην τσέπη μου. «Ποιος καργιόλης παίρνει την ώρα της μπάλας; Είναι δυνατόν;», σκέφτηκα τσαντισμένος…
    «Έλα, Μιχάλη»
    «Έλα ρε Λιζάκι, τι θες;»
    «Μιχάλη…Μι…Μιχάλη….»
    Κατάλαβα ότι η φωνή της έτρεμε. Σίγουρα κάτι είχε συμβεί.
    «Τι τρέχει ρε Λίζα; Πες, τι έγινε;»
    «Μιχάλη, με πήραν από τη δουλειά. Άσε…μου διέκοψαν τη σύμβαση. Μου τη διέκοψαν, έτσι απλά! Τη Δευτέρα μου είπαν ότι πρέπει να τα μαζέψω…»
    «Όχι ρε πούστη μου! Και στο είπαν τώρα;»
    «Πριν λίγο με πήραν.»
    «Τι μαλάκες, Κυριακάτικα…»
    «Μιχάλη τι θα κάνουμε; Καταστραφήκαμε!»
    «Στάσου ρε Λιζάκι, περίμενε, κάπως θα τα φέρουμε βόλτα.»
    «Πως; Με τα 300 ευρώ που παίρνεις εσύ; Με δουλεύεις; Ούτε να φάμε δε θα ‘χουμε…»

    Είχε δίκιο… Μπροστά μας είχαμε κανονικό γκρεμό. Τα δύο κατοσταρικάκια που έβγαζε εκείνη μπορεί να ήταν λιγότερα, αλλά μας ξελάσπωναν στα δύσκολα. Τώρα με το δικό μου μόνο μισθό, τα πράγματα σκούραιναν. Αλλά τι να κάνεις; Τι να πεις; Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε… Καθώς έκλεινα το τηλέφωνο με την απελπισμένη Λίζα, άκουσα μια κραυγή «ε, δεν το πιστεύω ρε!!!!» που ερχόταν δίπλα μου από τον Κώστα.
    «Κώστα μας άκουσες, ε; Η Λίζα ήταν… Άσε, έρχονται ζόρια!» του είπα.
    «Ποια Λίζα ρε;» μου ούρλιαξε αυτός……«δες εδώ!»,και μου έδειξε την οθόνη του
    in-pod του. Η είδηση ήταν πραγματικά απίστευτη. Η Πορτογαλία λόγω οικονομικών προβλημάτων είχε αποσυρθεί από τη διοργάνωση του Καλοκαιρινού μουντιάλ και το είχαμε πάρει εμείς!!!
    «Ραντεβού τον Ιούλιο στην Ελλάδα στην Παγκόσμια γιορτή του ποδοσφαίρου», έγραφε ο τίτλος…
    Απίστευτο…Σοκαριστικό…Ειλικρινά νόμιζα ότι κάποιο λάθος θα είχε γίνει. Δεν μπορεί, ψέματα θα’ ναι, μας δουλεύουν…

    Σιγά σιγά ένα σούσουρο απλώθηκε στις εξέδρες. Προφανώς η είδηση ήταν αληθινή και είχε αρχίσει να κυκλοφορεί. Σε ελάχιστα λεπτά πέρασε και στον ηλεκτρονικό πίνακα του γηπέδου : «Το φετινό μουντιάλ στην Ελλάδα!» έγραφε θριαμβευτικά.
    Όλοι σηκωθήκαμε όρθιοι. Όλοι, παντού…Αρχίσαμε να χειροκροτούμε και να ζητωκραυγάζουμε. Αμέσως το γήπεδο άρχισε να σείεται από τις φωνές :
    «Οοοοε – οε- οε-οεεεεεεε, μουντιάλ-μουντιάλλλλ!!!»
    Ενθουσιασμός, παραλήρημα… Κανείς δεν έδινε σημασία πια στον αγώνα που παιζόταν. Ούτε καν θυμάμαι ποιος έβαλε το «γκολ-λήξη». Αφού και οι ίδιοι οι παίχτες είχαν πάρει χαμπάρι τι γινόταν και το γλένταγαν κανονικά.
    Όλοι χορεύαμε όρθιοι ρυθμικά και τραγουδούσαμε μεθυσμένοι από ευτυχία! Το μουντιάλ ήρθε έστω και την τελευταία στιγμή, έστω και από σπόντα στην Ελλάδα! Θα χορταίναμε μπαλίτσα ρεεεεεεε… Το Καλοκαίρι του ’34 θα ήταν από τα καλύτερα της ζωής μας!
    Φύγαμε όλοι μαζί από το γήπεδο. Ένα εκστασιασμένο μπουλούκι που χόρευε και τραγουδούσε στους δρόμους. Ο μικρός; Τρελαμένος. Εμείς; Σε ντελίριο.
    Φτάσαμε στην πλατεία με μπύρες στα χέρια και τα ουρλιαχτά μας συντονισμένα στο ρυθμό.

    «Ρε συ, είπες ότι πήρε η Λίζα; Τι ήθελε;»…ο Κώστας βρήκε την στιγμή να μου θυμίσει το τηλεφώνημα. Ωχ, αυτό το είχα αφήσει στην άκρη…Αλλά έτσι κι αλλιώς, κάτω απ’ το σπίτι ήμασταν.
    «Έλα, φώναξε τη μάνα σου να κατέβει», είπα στον μικρό. Πραγματικά, τρία λεπτάκια μετά, η Λίζα φάνηκε στην είσοδο με το παιδί. Ήταν πανέμορφη…με τα μάτια της βέβαια κατακόκκινα. Προφανώς όλη αυτή την ώρα έκλαιγε.
    ................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. .............
    «Λιζάκι…»
    «Μου τα είπε ο μικρός…»
    «Έλα ρε Λιζάκι μου…χαρά έχουμε!»
    Την κοίταζα. Έδειχνε σφιγμένη, κουρασμένη και σκεφτική και η φωνή της βγήκε σιγανά:
    «Θα πεινάσουμε ρε Μιχάλη…»
    «Ήδη πεινάω σα λύκος ρε Λιζάκι μου…λίγο παραπάνω δεν πειράζει…»
    Κατέβασε για λίγο το κεφάλι… αλλά έστω και αργά-αργά ένα χαμόγελο άρχισε να ζωγραφίζεται διστακτικά στο πρόσωπό της…Συνέχισε πάλι με σιγανή φωνή :
    «Δηλαδή…, πήγαν πάσο οι Πορτογάλοι;»
    «Ναι ρε Λιζάκι…Πάσο!»
    «Δηλαδή…, 2034, το Καλοκαίρι της Ελλάδας;»
    «ΝΑΙ ρε Λίζα μου!!! Το δικό μας Καλοκαίρι!!!»
    Την άρπαξα στην αγκαλιά μου και τη σήκωσα ψηλά. Γέλασε με την ψυχή της. Ο μικρός γραπώθηκε από το πόδι μου. Μαζί με τον Κώστα, αρχίσαμε να τρέχουμε και οι τέσσερις τριγύρω σαν τρελοί. Όλος ο κόσμος ήταν ήδη έξω… Οι δρόμοι κλειστοί, τα μπαλκόνια γεμάτα, η πλατεία πλημμυρισμένη. Λίγο πράγμα είναι; 32 Εθνικές ομάδες, 8 όμιλοι, 64 αγώνες μέσα στο Καλοκαίρι, όλοι εδώ, κοντά μας, στο σπίτι μας! Πιαστήκαμε αγκαλιά όλοι μαζί, γνωστοί και άγνωστοι…μια παρέα, μια φωνή…
    «Οοοοε – οε- οε-οεεεεεεε, μουντιάλ-μουντιάλλλλ…!!!!!»


    (Σόρυ από όσους άντεξαν ως εδώ, αλλά υποσχέθηκα σεντόνι και....τι να κάνω, αυτό βγήκε.)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. GF μπορώ να το μαζέψω και να το βγάλω σαν post. Θέλω μόνο να μου πεις φωτογραφία για να κοτσάρω στην αρχή και τραγούδι για το τέλος. Νομίζω ότι αξίζει να μπει ολοκληρωμένο.

      Διαγραφή
    2. Φωτό και τραγούδι δικά σου Ραμόν, σε εμπιστεύομαι.
      Όταν γράφω κάτι, από την επόμενη στιγμή παύει αυτομάτως να είναι δικό μου. Αυτό είναι απαράβατος κανόνας μου.

      Διαγραφή
    3. Καλώς. Ευχαριστώ πολύ. Θα το δουλέψω και θα το ανεβάσω αύριο. Βασικά, όλοι ευχαριστούμε για το κείμενο. Μ' αρέσει το στυλ σου και η νοοτροπία για τα γραπτά σου. Εγώ είμαι λίγο πιο Αβορίγινης. Πιστεύω ότι ένα κομμάτι της ψυχής μου μένει σε αυτά.

      Διαγραφή
    4. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

      Διαγραφή
  8. Να πω αρχικά κάτι που ξέχασα να συμπληρώσω στο Δημήτρη από επάνω. Οι μεταφράσεις του Carlos Fuentes από τον Καστανιώτη είναι μια χαρά. Τώρα τα ιερά τέρατα της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας είναι για κάποιο λόγο τέτοια. Borjes, Cortázar, Márquez, Neruda, Fuentes είναι εξαιρετικοί. Αν μπορείτε διαβάστε τα πεζογραφήματα σε όποια άλλη γλώσσα νιώθετε πιο καλοί (Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Γερμανικά...) και προσέξτε πριν πάρετε το βιβλίο να γράφει 'Μετάφραση από το πρωτότυπο' ή 'Μετάφραση από τα Ισπανικά'. Και φυσικά υπάρχουν τα πιο επαναστατικά των Daniel Chavarria, Luis Sepúvelda και Juan Rulfo. Σε αυτούς, επειδή τις μεταφράσεις τις έκαναν αριστεροί που γνώριζαν Ισπανικά, ότι βρείτε είναι καλό.

    Όσο για το άλλο. Ξέρεις είναι συγκλονιστική μαγεία να καταστρέφεις στερεότυπα. Μέχρι που σε κάποια στιγμή πίστεψα ότι είναι σαν τις παραδόσεις στον αθλητισμό. Ότι υπάρχουν για να σπάνε. Βέβαια όσο περισσότερο τα αντιμετωπίζεις τόσο περισσότερο εκνευρίζεσαι. Ένας από τους καλύτερούς μου φίλους από το σχολείο έχει καταγωγή από την πλευρά του πατέρα του από την Κυπαρισσία. Ο πατέρας του είναι δικαστικός, είχε διοριστεί στην Κρήτη και παντρεύτηκε μια Κρητικιά δικαστικό. Ο φίλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο. Παντού έλεγε ότι κατάγεται από το Νησί. Όχι γιατί ντρεπόταν για την Ηλεία, αλλά γιατί τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε μεταξύ Ηρακλείου και Σητείας. Το πρόβλημα που είχε είναι ότι το επώνυμό του δεν είναι σε -άκης προφανώς, και δεν ανταποκρίνεται στα γνωστά Κρητικά άλλα (πχ Ξυλούρης, Σκουλάς, Βρέτζος). Και εκεί του λέγανε ότι ντρέπεται να πει για την Ηλεία.

    Σίγουρα το 'Κρήτη' χτυπάει καλύτερα από το 'Ηλεία', αλλά ο Ν. δε δήλωνε Κρητικός γι' αυτό. Επιβεβαιώνει ένα στερεότυπο για άλλους λόγους.

    Για τα στερεότυπα των ξένων να μη σχολιάσω καλύτερα, μας διαβάζουν και παιδιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα βιβλια "Ο θανατος του Αρτεμιο Κρουζ" και "Η Πορτοκαλια" του Καρλος Φουεντες απο εκδοσεις Αγρα ,καθως και το βιβλιο "Η πολη και τα σκυλια" απο εκδοσεις Καστανιωτη ειναι σιγουρα μεταφρασμενα απο τα ισπανικα κατ'ευθειαν. Μαλιστα το τελευταιο ο Καστανιωτης το ειχε εκδοσει παλαιοτερα (δεκαετια του 80) και το επανεξεδωσε το 97 με απ'ευθειας μεταφραση απο τα ισπανικα. Ολα τα βιβλια του λιοσα ειναι απ'εθειας απο τα ισπανικα , αφου επονται αυτου. Πιστευω οτι τα περισσοτερα βιβλια του Καστανιωτη γενικοτερα ειναι μεταφρασμενα πολυ καλα απο τα ισπανικα. Εξαιρουνται τα βιβλια του Χουαν Καρλος Ονετι εχω την αισθηση που ειναι παλαιες εκδοσεις .
      Για τους τρεις που λες, ο Πατακης εχει πολυ προσφατες εκδοσεις του Ρουλφο ,που εχει γραψει ομως μονο ενα μυθιστορημα που ηταν τοσο καλο που τον στερεψε και μια συλλογη διηγηματων που δεν εχω διαβασει(αλλα εχω ξεφυλλισει στο βιβλιοπωλειο) και ειναι παρα πολυ προσεγμενες, ενω οι εκδοσεις Οπερα που καλυπτουν τους αλλους δυο (οπως και τον Κολοανε) εχουν αποκλειστικες ισπανικες μεταφρασεις. Στον Εξαντα εχω την αγνοια κι ελεγα μηπως μπορεις να με διαφωτισεις πολυ συγκεκριμενα. Θα στειλω μαλλον ενα e-mail στον κυριο που μου ειπες και θα ρωτησω. Σ'ευχαριστω.

      Αταραξια αν θες να ξεκινησεις προτεινω τα εξης βιβλια: Η Πορτοκαλια του Καρλος Φουεντες(το πηρα στην Πολιτεια 2,74 ευρω απο 18), Η Γη του πυρος του Φρανσισκο Κολοανε και φυσικα το Εκατο χρονια μοναξιας του Γκαμπριελ Γκαρσια Μαρκες (Ραμον εδω επιβαλλεται νομιζω να γραψεις κατι πιο αναλυτικο).

      Για το πρωτοτυπο που λεει ο Ραμον, δυστυχως μου αρεσει πολυ να τα διαβαζω στη γλωσσα μου και δυσκολευομαι να το διαβασω σε αλλες γλωσσες(δεν ξερω ισπανικα και αν και ξερω εξαιρετικα αγγλικα με κουραζει πολυ). Αν το εκανα θα αρχιζα με τον Πτωματοσυλλεκτη του Ονετι , γιατι δεν εχω ολοκληρωσει το προφιλ του ηρωα Λαρσεν απο το Ναυπηγειο.

      ΥΓ Ειχα γραψει πριπ απο λιγο καιρο ενα κειμενο (οχι οσο αναλυτικο θα ηθελα βεβαια) για εναν Σπαρτιατη (σιγουρα θυμαστε σε πιο αρθρο ,αφου κανατε τεραστια κουβεντα για το θεμα) στον Μανο , που ειναι ταμαμ για το αρθρο σου. Οποιος θελει ας το διαβασει ,γιατι το εγραψα λιγο πριν ανεβασει ο Μανος καινουργιο δικο του κειμενο.
      ΥΓ2 G.F. οντως μαγεψες. φανταζομαι δεν το εγραψες τωρα, αλλα το δουλεψες καιρο και το ειχες αρχειο. Ή μηπως ειπα μαλακια;

      Διαγραφή
    2. Δημήτρη για το '100 χρόνια μοναξιάς' ξέρω ότι η πιο διαδεδομένη έκδοση είναι αυτή του Λιβάνη (1982). Δεν την έχω τσεκάρει, γιατί η μάνα μου είχε αυτήν την κιτρινόμαυρη με πολυτονικό, ειλικρινά δε θυμάμαι ποιανού εκδοτικού οίκου. Ήταν τόσο κακογραμμένο που όταν ένιωσα ασφαλής με τα Ισπανικά μου ήταν το πρώτο ολοκληρωμένο βιβλίο που πήρα στη γλώσσα αυτή για να ανακαλύψω τη μαγεία που είχα χάσει τόσα χρόνια. Αλλά βασικά το κριτήριο είναι να είναι η μετάφραση απευθείας από το πρωτότυπο.

      Εδώ ρε σεις μεταφράζουν αστυνομικά από τα Αγγλικά, και όχι από τα Σουηδικά, τα Νορβηγικά ή τα Δανέζικα. Λες και ζουν λίγοι Έλληνες εκεί που θα μπορούσαν να κάνουν αυτή τη δουλειά απευθείας.

      Διαγραφή
    3. Όχι ρε συ, δεν είπες καθόλου μαλακία. Την εβδομάδα που μας πέρασε μου βγήκε. Το αστείο και η τρελή σύμπτωση είναι ότι το έγραψα όταν διάβασα το κείμενο του Έλληνα από τη Βραζιλία, το ίδιο που ήταν η αφορμή για την συνεδρία του Ραμόν! Ομολογώ πάντως ότι το έγραψα καθαρά για να το βάλω εδώ...το χρωστούσα βλέπεις στο Ραμόν λόγω 15νθήμερης αδράνειάς μου! Ότι και να έγραφε στο μπλογκ, εγώ αυτό θα του κότσαρα!

      Καλή η φάση με τα βιβλία που ανέφερες, θα σε συμβουλευτώ κι εγώ (α, και φυσικά θα σε κράξω αν δεν μου κάτσει ε?)


      Διαγραφή
    4. Kαι 'γω για του Λιβανη λεω . Πιστευω οτι ειναι φοβερη εκδοση. Δεν μπορω να φανταστω ποσο πιο ρεουσα θα ειναι η γραφη στο πρωτοτυπο. Το ιδιο συμβαινει με τον ερωτα στα Χρονια τις Χολερας και τις Θλιμμενες Πουτανες της ζωης μου. Αντιθετα ,το φθινοπωρο του Πατριαρχη ειναι πολυ "καπως" και το εχω ψιλοαφησει για μια στιγμη απολυτης ηρεμιας το καλοκαιρι.
      Α και κατι που ξεχασα. Ο Ρουλφο εχει γραψει μονο ενα μηθιστορημα , το Πεδρο Παραμο. Στην ελληνικη εκδοση λοιπον το προλογιζει ο Γκαμπριελ Γκαρσια Μαρκες (εκδοσεις Πατακη). Λεει οτι το συγκεκριμενο βιβλιο , που εχει τοσες αναφορες σε αρχαιους ελληνικους μυθους οσο και μια ταινια του Αγγελοπουλου, το ειχε διαβασει τοσες φορες που το εμαθε απ'εξω! Μαζι με την Μεταμορφωση του Καφκα ειναι τα δυο βιβλια που τον εχουν σημαδεψει. Το προτεινω κι αυτο-ειναι τιτανοτεραστιο βιβλιο, τι να λεμε τωρα, τα παντα ολα. Εχει και μια πολυ ιντριγκαδορικη πληροφορια σε σχεση με τον Μαρκες, το Μεξικο και ενα αλλο τοτεμ της παγκοσμιας λογοτεχνειας, που σας αφηνω να ανακαληψετε μονοι σας.

      ΥΓ Γουσταρω το κραξιμο. Χωσε αβιαστα . Η πολυ αβραφροσυνη μας μαρανε. Α, και θυμηθειτε να κραξετε και τον Μανο. Του αξιζει λιγο μετα το σημερινο του καζο.

      Διαγραφή
    5. Δημήτρη, το σκεφτόμουν κι εγώ για το Μάνο. Νομίζω το ότι οι γνωστοί βρήκαμε χρόνο να ξεσαλώσουμε εδώ και δεν σχολιάσαμε καθόλου στο θέμα του Μάνου, είναι σαφές. Είναι η αυτο-οργάνωση που λέγαμε! Πιστεύω θα καταλάβει την πατάτα δια της σιγής. Αν και είδα ο Ραμόν κατάφερε να συντάξει σχόλιο, έστω και ήπιο. Εγώ πραγματικά δεν είχα κάτι να γράψω.

      Διαγραφή
  9. Χμμμ, είναι φυσικό να λεις ότι είσαι από εκεί που μεγάλωσες, ιδίως αν δεν έχεις επαφή με τον τόπο καταγωγής σου. Επίσης ένα στερεότυπο είναι ότι είσαι από εκεί που είναι ο πατέρας σου. Φυσιολογικό να λέςι ο φίλος σου ότι είναι από Κρήτη. Επι της ευκαιρίας, ταιριάζει επεξηγηματικά με το σχόλιό μου να πω ότι η Κυπαρισσία ανήκει στην Μεσσηνία τώρα, αλλά παλιότερα μαζί με την επαρχία Ολυμπίας, από όπου είμαι, συναποτελούσαν το Νομό Τριφυλλίας, ενώ η βορείως του Αλφειού Ηλεία άνηκε σε νομό με την Αχαΐα. Εξού και μέχρι πρόσφατα οι πατριώτες μου θεωρούν τους Πυργιώτες "ξένους", οι γεροντότεροι ακόμα, εξού και έχει πλάκα για μένα να λέω ότι είμαι Πυργιώτης, αν και έχω και από κει σόι από της μάνας μου την πλευρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι, αν πήγαινε μια φορά κάθε δύο χρόνια εκεί και αν (οι γονείς του πατέρα του ζούσαν στην Πάτρα)δεν μπορείς να πεις κάτι παραπάνω από το 'έχω και μια καταγωγή από Κυπαρισσία'. Απλά και όμορφα. Υπάρχει και το άλλο που αντιμετωπίζει η βέρα Αθηναία κοπελιά μου. 'Ναι αλλά πιο είναι το χωριό σου;'. 'Ότι υπάρχει μεταξύ Πλάκας και Πατησίων...'

      Διαγραφή
  10. στερεοτυπα ε...χμμμμμ....
    οταν πω οτι δουλευω 9 χρονια στα μπουζουκια (κι οταν μαλιστα αναφερω και τα προσφατα σχηματα και "καλιτεχνες") πρεπει να τους πεισω οτι:
    -δεν ειμαι μαχαιροβγαλτης
    -δεν εχω μισο κιλο κοκα στη μια τσεπη και ενα λιβαδι μαυρο στην αλλη
    -η κοπελα μου (και πλεον συζηγος μου) δεν ειναι τρελη που μενει μαζι μου γιατι προφανως (για τους αλλους) εχω πηδηξει τη σαρα και τη μαρα
    -ειμαι ικανος να δουλεψω και σε μια "ανθρωπινη" δουλεια και δε λεω ψεματα οταν αναφερω οτι ημουν υπαλληλος στη δευτερη μεγαλυτερη γαλακτοβιομηχανια στην ελλαδα
    -δεν γνωριζω τα κουτσομπολια των τραγουδιστων, ουτε ποιος ειναι πρεζακιας ή αλκοολικος
    -ειναι μια καθ'ολα εντιμη δουλεια που μπορει να την κανει ο οποιοσδηποτε

    αλλα παντα μου αρεσει να επιβεβαιωνω το στερεοτυπο οτι αν ψαχνεις ποτα/ναρκωτικα/γυναικες και εισαι λιγο αδυναμος χαρακτηρας ειναι ο ιδανικος τοπος για να καταστρεψεις τη ζωη σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εμ, έτσι είναι Kots. Αν είσαι φοιτητής και δουλεύεις σε Bar είναι μια χαρά δουλειά για να πληρώνεις το νοίκι. Αν είσαι πιο μεγάλος μετατρέπεσαι σε άνθρωπο της νύχτας. Τώρα για πιο λόγο όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν νύχτα πρέπει να μπαίνουν στο ίδιο καζάνι αδυνατώ να το καταλάβω.

    Έχεις δει αυτόν τον κόσμο και τον ξέρεις. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι να καταστρέψεις τη ζωή σου, απλώς εκεί είναι οι πειρασμοί σε αφθονία. Φυσικά και είναι έντιμη δουλειά, φίλε. Το πόσο έντιμη είναι το καθορίζεις εσύ. Στο στρατό στο επάνω κρεββάτι στην παραμεθόριο έμενε ένα παιδί που ήταν μουσικός, έπαιζε μπουζούκι. Δηλαδή αυτός ο άνθρωπος που αλλού θα μπορούσε να δουλέψει εκτός από τη νύχτα; Και είναι και γαμώ τα παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. εχω σκαλωσει ασχημα με τα σχολια γιατι μου ξυπνησατε εναν ψυχαναγκασμο που ειχα καταπνιξει εδω και λιγο καιρο. οταν βλεπω βιβλια ή διαβαζω για βιβλια ΠΡΕΠΕΙ να αγορασω οπωσδηποτε τουλαχιστον ενα. αυτο με εχει οδηγησει στο να κατεχω και βιβλια αδιαφορα που δεν θα τα διαβασω ποτε μαλλον αλλα οταν πεφτω σε κατι περιπτωσεις σαν και τωρα παιρνω χαρτι και μολυβι, φτιαχνω μια λιστα αριστουργηματων και ετοιμαζομαι να κατεβω κεντρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή