Τετάρτη 12 Αυγούστου 2015

Συνεδρία 98: Θλιμμένοι στη Γιορτή μας


Κοντά ένα μήνα μετά το τελευταίο post επανέρχομαι, αλλά δε θα ασχοληθώ αυτή τη φορά ούτε με την Ελλάδα, ούτε με την Ευρώπη, ούτε με το Ιράν, ούτε με την Κούβα και τις ΗΠΑ. Αυτά μπορούν να περιμένουν. Επειδή κάπου πάνω γράφω κάτι για e-ψυχανάλυση, θα αναφερθώ στους λόγους της απουσίας μου.

Αν το έχετε παρατηρήσει, ακόμα και τα κείμενά μου στο sombrero το τελευταίο τρίμηνο είναι περιορισμένα. Ο πρωταρχικός λόγος είναι ότι δεν προλαβαίνω και αυτό οφείλεται σε δύο γεγονότα. Το πρώτο είναι ότι έχω καινούρια δουλειά και τρέχω ένα πάρα πολύ πιεστικό χρονικά project. Μέχρι τις 15 Σεπτεμβρίου οπόταν και τελειώνει η πρώτη φάση δεν έχω χρόνο να πεθάνω. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά ξεκίνησε και η μπάλα γαμώτο αυτό το Σ/Κ και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι έπρεπε να τρέξουμε με τη συμβία ένα κάρο γραφειοκρατικές διαδικασίες τόσο στην Καταλωνία, όσο και στην Ελλάδα, διότι καλώς εχόντων των πραγμάτων το Δεκέμβρη θα είμαστε τρεις. Η εγκυμοσύνη δεν ήταν προγραμματισμένη, αλλά στην ηλικία που είμαστε δε μας χάλασε κιόλας. Το θέλαμε αρκετά χρόνια και τώρα είμαστε σε μία φάση στη ζωή μας που έχουμε και οι δύο δουλειές με προοπτικές, έχουμε ξεμπλέξει με τα ακαδημαϊκά και δε ζούμε στο πανάκριβο Λονδίνο με την τραγική Αγγλοσαξονική νοοτροπία ανατροφής των παιδιών. Όσο ήμασταν εκεί, πέρα από το οικονομικό ήμασταν βέβαιοι ότι δε θέλουμε να μεγαλώσουμε παιδί σε εκείνη την κοινωνία για κανένα λόγο.

Έτσι λοιπόν με εξετάσεις, γιατρούς και γραφειοκρατικά να τρέχουν δεν είχα και πάρα πολύ χρόνο. Άστε που για πρακτικούς λόγους έπρεπε να κάνω πολύ περισσότερες εξωτερικές δουλειές εγώ, καθότι ως γνωστόν εγκυμοσύνη και κουβάλημα είναι αμοιβαίως αποκλειόμενα πράγματα. Λίγα λόγια παραπάνω για τη γραφειοκρατία. Ένας από τους βασικούς παράγοντες που με τη συμβία είμαστε αρκετά χρόνια μαζί είναι ότι κανένας από τους δυο μας δεν ήθελε να παντρευτεί. Το πρόβλημά μας είναι διττό. Από τη μία σιχαινόμαστε αμφότεροι τη βιομηχανία του γάμου. Όλο αυτό με στολισμούς, μπομπονιέρες, φώτα, νυφικά, κουστούμια, τραπεζώματα, γλέντια μας τρελαίνει. Το θεωρούμε πεταμένα λεφτά και τώρα που περιμένουμε παιδί ακόμα περισσότερο. Το άλλο σκέλος είναι ότι δε χρειάζεται να μου δώσει την ευχή του κανένας γαμημένος παπάς ή δήμαρχος για να αποδείξω στον άνθρωπό μου ότι τον αγαπάω και θέλω να περάσω τη ζωή μου μαζί του. Ακόμα χειρότερα, δε βρίσκω το λόγο για κάτι που αφορά εμένα και τη συμβία να κάνουμε ένα πανηγύρι για να επισημοποιήσουμε τη σχέση μας στα μάτια των άλλων, των τρίτων, των ξένων. Δεν έχω κάτι με όσους θέλουν να παντρευτούν, είναι η επιλογή τους και τη σέβομαι. Αλλά όπως σέβομαι τη δική τους οπτική απαιτώ να δεχτούν και τη δική μου.

Κάπως έτσι και επειδή εδώ στην Ισπανία είναι default ρύθμιση να παίρνει το παιδί δύο επίθετα, πρώτο του πατέρα και μετά της μητέρας ψάξαμε το πού και πώς μας συμφέρει να κάνουμε το Σύμφωνο Συμβίωσης. Ανακαλύψαμε λοιπόν ότι στην Ισπανία, η κάθε μία από τις 17 Αυτόνομες Κοινότητες δίνει διαφορετικά δικαιώματα στους συμβίους (για συντομία ας το κρατήσουμε έτσι). Ευτυχώς, η Καταλωνία τιμώντας την παράδοσή της μαζί με την (σωστά μαντεύετε) Βασκωνία είναι εκείνες που δίνουν σχεδόν ισότιμα δικαιώματα με το συμβόλαιο του γάμου. Είχαμε όμως το πρόβλημα ότι ήταν εξαιρετικά δύσκολο να το αναγνωρίσουμε στην Ελλάδα, ενώ το ανάποδο γινόταν εύκολα. Ρωτήσαμε λοιπόν ένα φίλο δικηγόρο για τα δικαιολογητικά (ταυτότητα, ληξιαρχική πράξη γεννήσεως) και μας έκλεισε ραντεβού με μία συμβολαιογράφο στην Κρήτη. Επειδή είχα μόλις 7 μέρες άδεια, όλα έπρεπε να γίνουν μα ταχύτητα όχι Ελλάδος. Η μόνη μαλακία ήταν ότι έπρεπε να του πούμε το λόγο, ενώ δεν το είχαμε πει σε κανένα άλλο φίλο μας για να δούμε τις φάτσες τους (αξία ανεκτίμητη).

Η όλη διαδικασία κράτησε 1 ώρα. Σε αυτήν περιλαμβάνεται η διαδρομή μέχρι το ληξιαρχείο για την κατάθεση του Συμφώνου ώστε να τεθεί σε ισχύ, η αναμονή για την παραλαβή της ληξιαρχικής πράξης του Συμφώνου, η διαδρομή στα δικαστήρια για να πάρουμε την Apostille για να το μεταφράσουμε και η πληρωμή των χαρτοσήμων. Το συγκρίνεις με το χρόνο που χρειάζεσαι για να προετοιμάσεις πολιτικό (για θρησκευτικό ούτε καν έτσι) γάμο και γελάς. Α, κόστισε και €97,32. Βέβαια εδώ να πω ότι ξέρεις ότι το έχεις κάνει αυτό το τόσο προχώ για την Ελλάδα στην επαρχία όταν στο τέλος η συμβολαιογράφος γυρνάει και σου λέει: Ε κάντε και ένα γάμο...

Το πιο ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι ότι οι γονείς ήταν τελείως cool, παρότι ενημερώθηκαν αφού έγινε η πράξη. Η μάνα μου, που μεγάλη επαφή με την πραγματικότητα δεν έχει, το βρήκε πολύ μοντέρνο και γουάου, ενώ ο παραδοσιακός Κρητίκαρος πατέρας μου είχε συμβιβαστεί χρόνια με την ιδέα ότι δε θα γίνει γάμος. Του είχαμε εξηγήσει ότι θα κάνουμε το νομικά ελάχιστο δυνατό και αυτό τον κάλυπτε, διότι μας είχε ικανούς να μην κάνουμε και τίποτα. Η μητέρα της συμβίας ήταν πολύ υπέρ εδώ και χρόνια, ενώ ο (μεγαλύτερος απ’ όλους σε ηλικία) πατέρας της είπε: Καλά, και τίποτα να μην κάνατε δεν πείραζε. Άλλη κουλτούρα ο βέρος Αθηναίος, αλλά αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Οι φίλοι μας βέβαια δεν το πήραν έτσι ακριβώς. Όχι για θρησκευτικούς ή ιδεολογικούς λόγους, αλλά επειδή είχαν οραματιστεί τριήμερο γλέντι στην Κρήτη με οφτά, κρασιά και γαμοπίλαφο. Βέβαια, ειδικά οι άρρενες το είδαν ως πολύ ωραίο παράδειγμα-επιχείρημα για να αποφεύγουν πιέσεις.


Εκεί που καταλήγουμε είναι ότι κάναμε αυτό που γουστάραμε, με τον τρόπο που γουστάραμε, στο χρόνο και στο μέρος που είχαμε επιλέξει. Ναι, μας οδήγησε εκεί η εγκυμοσύνη, αλλά η απόφαση είχε παρθεί εδώ και καιρό. Ότι δηλαδή όταν έρθει μια εγκυμοσύνη θα υπογράψουμε το Σύμφωνο. Διότι, όσο και να το οραματίζονταν οι φίλοι μας, σε ένα γάμο θα ήμασταν εκθέματα και σίγουρα θλιμμένοι στη γιορτή μας.

10 σχόλια:

  1. Άντε με το καλό! Αααα, πολύ χάρηκα!
    Να ζήσει το Ελληνο-Καταλωνάκι, το αίτιο, που λέτε στην Κρήτη. Χαλάλι η σχετική ανησυχία!
    Με γειά σας, με χαρά σας που το κάνατε όπως γουστάρατε. Μία διευκρίνηση θέλω για το τι κακό υπάρχει στην βρεταννική νοοτροπία ανατροφής παιδιού.
    Πάντως το τετελεσμένο της φάσης μου θυμίζει λίγο τον πρώτο γάμο από όλο το σόι, δευτερου ξάδελφου, που πήγε τετραήμερο με την κοπέλα και ένα φιλικό ζευγάρι στην Ελβετία και γυρίσαν παντρεμένοι. Ούτε οι φίλοι που ήταν σαν μάρτυρες δεν το ήξεραν, χαχαχα. Κρότος-πάταγος στην κοινωνία του Πύργου, είναι και απο προβεβλημένη οικογένεια, οι θειάδες μου αποφάνθηκαν ότι είνια καταστροφή και τα ξαδέλφια διαγκωνιστήκαμε για το ποιός θα πρωτοπεί τις ευχαριστίες του για το απρόσμενο διαπραγματευτικό χαρτί. "Μην με πρήζεις για γάμο, θα πάω κανά ταξίδι και θα γυρίσω παντρεμένος/η" σαν τον Αγγελή". Ο πατέρας του κράτησε φαινομενικά την ψυχραιμία του, ως το ερχόμενο καλοκαίρι που επιστρέφοντας τα παιδιά από τις διακοπές τους, το γλέντι το είχε στήσει και ήταν καλεσμένοι χωρίς να το ξέρουν, πήγαν σα τα πρόβατα στην σφαγή. Πανηλειακή συνομωσία. Όχι θα την βγεις σε Πυργιώτη. Δεν γίνεται μάνα μου, και Πυργιώτης να είσαι!
    Πάντως, έχω και πρόσφατο παράδειγμα που απλά τα σπάει. Και γάμος, και όπως γουστάρανε και με το παραπάνω. Το παλληκάρι που είχαμε κάνει το εράσμους μαζί στην Σουηδία παντρεύτηκε. Δνε του λείπουν τα λεφτά, ούτε η καύλα, οι (κατάλληλοι αλλά αληθινοί, όχι για την περίσταση) φίλοι ή η προσωπικότητα, και το κορίτσι που πήρε είναι τρέλα, α και σε "ενδιαφέρουσα". Οπότε λοιπόν έστησε υποδομή για συναυλία στο εξοχικό του στον Ωρωπό, με φώτα, ηχητικά, τα πάντα. Έστησε πίστα μπροστά, έστησε μπαρ και καμμιά 10αριά τραπέζια για τους πιο γερόντους και καναπεδιές στο γρασίδι. Είχε 2 DJ, φίλοι και οι δύο. Έχει άλλο φίλο που ασχολείται με μουσικές παραγωγές και είναι και session κιθαρίστας, και έφερε την εκπληκτική Idra Kayne με την μπάντα της που παίζουν φανκιές. Παίξαν τρια δημοτικά στην αρχή και μετά μουσικάρες, όλα τραγούδια που σημάδεψαν την γενιά μου, ροκιές-φανκιές-σοουλιές-μεταλλιές-ντανσάδικα-ποπιές όμορφα δεμένα, θεματικά, "μελετημένα¨και αυθόρμητα, η μπάντα έπαιξε εκπληκτικά, η νύφη τραγούδησε (φω-να-ρα) με την μπάντα, παραγγελίες, χορός, ξεφάντωμα, και ο γαμπρός... Ο γαμπρός ηγήθηκε της punkrock μπάντας που είχαν πιτσιρικάδες η παρέα του, για μία βραδιά μετά από καμμιά 15αριά χρόνια. Είκοσι λεπτά "σχιζοφρένεια" στην πίστα, ουρλιαχτά από 35άρηδες ξεροξεκούτηδες, stagediving και crowdsurfing. Ramones-Sex Pistols-Clash-Dead Kennedys-Misfits-Motörhead και όλο το attitude του κόσμου. Καπνογόνα- Ένταση- Αδρεναλίνη-Χαρμολύπη, καθώς ήταν η επανασύνδεση επιθυμία του κιθαριστή τους τότε, που έχει πεθάνει από ηρωίνη. Στο τέλος, λίγο πριν το χάραμα έπαιξαν και 2 ζεϊμπέκικα για τους συμπεθέρους, που ηρωϊκά είχαν αντέξει μέχρι τότε. Μετά, οι αρκετοί που είχαμε μείνει, είδαμε το ξημέρωμα και φάγαμε την μόλις ξεφουρνισμένη σπιτική σπανακόπιτα της γιαγιάς του γαμπρού, για "πρωϊνο".
    Ήταν ένα εκπληκτικό πάρτυ, όπου οι φίλοι και πάνω κάτω συνομίληκοι περάσαμε εκπληκτικά. Για τους μεγαλύτερους δεν ξέρω, αλλά συχνά-πυκνα καταλάμβαναν μέρος της πίστας. Επειδή εγώ ήμουν και ο καθ'υλην αρμόδιος για τους φίλους από όλο τον κόσμο που ήρθαν, ομόφωνα τον αναδείξαν τον καλύτερο γάμο που έχουν πάει ποτέ.
    Η μαγεία όμως ήταν ότι το ζεύγος πέρασε καλύτερα από όλους, φαινόταν σε κάθε στιγμή που τους πετύχαινες, τραγουδούσες και χόρευες μαζί τους, διότι προφανώς δεν γυρίζαν τα τραπέζια να υψώσουμε ποτήρια.
    Όλα γίνονται. Το κρίσιμο είναι να γίνει όπως γουστάρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και επειδή το ξέχασα, ο γάμος έγινε σε ένα πνιγμένο από τα πλατάνια εκκλησάκι 300-400 μέτρα από το εξοχικό, και μετά οι νεόνυμφοί μας έβαλαν όλους από πίσω και σχηματίσαμε ρεμπέτ ασκερ μέσα στον χωματόδρομο, με αυτούς μπροστά για να πάμε στο εξοχικό. Κάτι θείες της νύφης τραγούδισαν γαμοτράγουδα από την Μικρασία, και κάποια στιγμή εντελώς γραφικά φτιάξαμε και φωνάξαμε συνθήματα (ιδέα μου, μου θύμιζε πορεία) πειρακτικά, καθότι η νύφη οργανωμένη ΚΚΕ, ο γαμπρός στην περιφέρεια του "χώρου" και βετεράνος οπαδός. Τις πορείες τις έχουμε φάει με το κουτάλι...

      Διαγραφή
    2. Δώσε μου λίγο χρόνο να σου απαντήσω το βράδυ αναλυτικά, ειδικά για τη Βρετανία που έχει ενδιαφέρον

      Διαγραφή
    3. Κοίτα και εδώ ένας συνάδελφος Ισπανός πήρε 10 φίλους, ο ένας είναι δήμαρχος σε μια περιφερειακή πόλη, πήραν κάτι ψητά και πήγαν σε ένα καταφύγιο στο βουνό, έμειναν εκεί, τους πάντρεψε και πέρασαν σούπερ. Δεν είμαι αντίθετος με το να το κάνουν οι άλλοι. Βασικά επιμένω ο καθένας να το κάνει με τον τρόπο που γουστάρει και θα περάσει ο/η ίδιος/α καλύτερα. Εκείνο που δεν θέλω είναι να μου το επιβάλλουν. Εγώ δε γουστάρω ούτε το θεσμό, ούτε τη διαδικασία, το ίδιο και η συμβία και ως εκ τούτου δεν το κάνουμε, get over it. Η εναλλακτική, αν το σύμφωνο δε μας κάλυπτε σε εκείνα που θέλαμε ήταν να το κάνουμε σαν τον φίλο σου τον Αγγελή. Να παντρευτούμε με πολιτικό εδώ, στη Βαρκελώνη, και απλώς να τους το ανακοινώσουμε.

      Τώρα για το βασικό θέμα που είναι η Βρετανία. Έχουν όπως σε όλα υιοθετήσει τη νοοτροπία του manual. Το χειρότερο είναι ότι το έχουν κάνει πρακτική. Ακολουθούν πιστά κάτι εγχειρίδια που έχουν γράψει κάτι ψυχολόγοι, παιδοψυχολόγοι, κτλ (σημείωση, το 90% αυτών ΔΕΝ έχει παιδιά) και τα κάνουν νοοτροπία.

      ΔΕΝ αγγίζουν τα παιδιά, δεν τους μιλάνε μην τα τραυματίσουν ξέρω γω, δεν τους λένε όχι σχεδόν ποτέ, δεν τους βάζουν περιορισμούς. Έβλεπες παιδιά 8-10 ετών ακόμα στα καρότσια διότι "Δεν είναι έτοιμο από μόνο του να το αποχωριστεί", εφτάχρονα με πιπίλες (με την ίδια δικαιολογία), παιδιά να μπαίνουν στα ψυγεία στα μαγαζιά και να μην τους λέει κανένας τίποτα μην πάθουν τίποτα. Το πιο ακραίο παράδειγμα το έζησα με 1 συνάδελφο της συμβίας όταν η δίχρονη κόρη της είχε το i-phone πάνω από 1 φλιτζάνι τσάι. Η μάνα της είπε: Lila, I only say things twice. If you need another reminder, you are running out of time. Το δίχρονο, φυσιολογικά, κοίταζε σαν αποσβολωμένο, πλησίασε το i-phone στο υγρό, η μάνα το επανέλαβε το ποίημα και στο τέλος το παιδί το έριξε μέσα. Φράση βγαλμένη από το εγχειρίδιο που ένα παιδί έχει άπειρες άγνωστες λέξεις στη διατύπωση επειδή έτσι το γράφει ο γκουρού. ΠΑΡΤΟΥ ΤΟ! Μέσα από το χεράκι και πες του γλυκά και όμορφα, Λίλα αγάπη μου αν το ρίξεις μέσα στο τσάι δε θα δουλεύει και ο μπαμπάς θα μας παίρνει τηλέφωνο και δε θα μπορέσεις να του μιλήσεις. Πάρε ένα μπισκότο για το τσάι σου. Ή κάτι τέτοιο.

      Επίσης, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί είναι τραγικοί στην πολιτική τους. Δε δίνουν καμία σημασία στα παιδιά, τους βάζουν το φαγητό την συγκεκριμένη ώρα που προβλέπεται και μόνο, αν δεν το φάνε, δεν τα έχουν από κοντά, και μετά τους το πετάνε. Από εκεί ξεκινά και το έλλειμμα προσοχής που έχουν.

      Και πες τώρα εσύ ότι θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου αλλιώς. 1) Θα κάνει παρέα με αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν έτσι και 2) μπορεί να σου την πουν από το σχολείο, το community, δεν ξέρω εγώ από που, ότι είσαι καταπιεστικός και του δημιουργείς τραύματα. Με τρομάζει που αυτά τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα διοικήσουν κάποτε. Δεν έχουν λάβει καμία μα καμία, όπως θα το έλεγαν οι γιαγιάδες μας ανατροφή. Προϊόντα βιομηχανικής επεξεργασίας του parenting. Και όχι σε ένα τέτοιο περιβάλλον δε θα ήθελα να μεγαλώσω παιδί. Ειδικά κορίτσι που τα μεγαλώνουν όλα σαν πριγκίπισσες. To hell with all that

      Διαγραφή
    4. Ξέχασα να συμπληρώσω για τους βρεφονηπιακούς ότι αν αργήσεις έστω και 5 λεπτά να πάρεις το παιδί σε περιμένουν στην είσοδο με το χέρι σα ζητιάνοι να τους δώσεις την επιπλέον χρέωση για το χρόνο που καθυστέρησες. Ρε δε γαμιέστε λέω γω

      Διαγραφή
  2. μπραβο ρε φιλε, να σου ζησει η κορακλα (δεν πιστευω να εισαι απ τους αλλους, τους περιεργους, που ψαχνουν το γιο?)

    ενα περιεργο πραμα, απο τοτε που καναμε τη μικρη, οταν ακουω ανθρωπο να περιμενει παιδι, κοντευω να σκασω απ τη χαρα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λοιπόν άργησα να απαντήσω επίτηδες, διότι ήθελα πρώτα να γίνει ο υπέρηχος και να μάθω τι ράτσα είναι το έμβρυο.

      2 εισαγωγικές παρατηρήσεις: Είμαι από αυτούς που δεν τους ενδιέφερε. Ήθελα μόνο να είναι καλά το παιδί και να συνεχίσει η συμβία να έχει αυτήν την καταπληκτικά ήρεμη εγκυμοσύνη που έχει. Ξέρω ότι είναι διαφορετικό να μεγαλώνεις κορίτσι ή αγόρι, αλλά όλοι οι άντρες γνωστοί μου που έχουν κορίτσια λένε "Κορίτσαρος ρε".

      2. Από τον τρίτο μήνα, ακόμα και οι γονείς μου που μετά από 2 αγόρια θέλουν κορίτσι, και τα πεθερικά όπου ο πεθερός θέλει κορίτσι, αλλά η πεθερά θέλει αγόρι λόγω μοναχοκόρης ψιλιαζόμασταν ότι θα ναι αγόρι. Μέχρι και ο αδερφός μου το σκεφτόταν.

      Σήμερα λοιπόν στον υπέρηχο μας την έσκασε ολωνών και είναι κόρη. Η συμβία αρχικά χάρηκε διότι ανατρέπονται τα προγνωστικά και το πρήξιμο που φάγαμε στην Ελλάδα, από την άλλη τον είχε γράψει ήδη στη Masia και τώρα αναθεωρεί. Εγώ να πω την αμαρτία μου χάρηκα. Αλλά νομίζω ότι θα χαιρόμουν το ίδιο ακόμα και αν μας έλεγαν αγόρι.

      Σε καταλαβαίνω πάντως για το τελευταίο που λες. Αλληλεγγύη στους δοκιμαζόμενους γονείς!

      Διαγραφή
  3. παιχταρα μου χαβαλε κανω. μετα απο 30 δευετρολεπτα πλακιτσας για το φυλλο του παιδιου, το μονο που σ ενδιαφερει ειναι να ειναι γερο.

    σ εμας ηθελαν οοοοοοολοι αγορι γιατι ειχαν μπουχτισει απο κοριτσια (η πεθερα μου πρεπει να ειπε καμια 15αρια φορες "δεν πειραζει" οταν της το ανακοινωσαμε. στο τελος εριξε και ενα "ρε μηπως ειναι αγορι και μου κανετε πλακα?").

    επισης δεν ειναι γενικος κανονας οτι οι πατεραδες τρελαινονται με τις κορες. εξαρταται απ το χαρακτηρα του καθενος. αν εισαι εκδηλωτικος ανθρωπος, με την κορη πραγματικα θα απογειωθεις. η κορη σου βγαζει ολο το συναισθημα, ολες τις ζουζουνιες (με το γιο τι θα πεις? αντε μωρη παναθα, ελα ρε παιχταρα ριξε μια μπουνια, τετοια πραγματα χαχαχαχα). αντιθετα ξερω ανθρωπους που μονο με το γιο μπορουν να ταυτιστουν συναισθηματικα.

    σου ευχομαι φιλε μου να ειναι γερη, και να ειστε κι εσεις καλα να τη χαρειτε. σε προειδοποιω οτι ενα τσουναμι ευτυχιας επικειται στην οικογενεια σου και πρεπει να εισαι ετοιμος για να μη χασεις ουτε σταγονα.

    υ.γ. οσο για τη μπαρτσα, εγω το σκεφτομαι να τη στειλω. δηλαδη ποσο καλυτερο δεξι μπακ μπορει να ειναι ο αλβες απ το τζουτζουκακι μου (μη μου πεις οτι δεν παιρνουν κοριτσια, θα παθω καμια ψυχολογια).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με το καλό να υποδεχθείτε την κόρη σας Ραμόν! :)


    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παιδιά ευχαριστώ. Τώρα κατάφερα να ανεβάσω κάτι καινούριο. Θα είμαι πιο συνεπής μετά τις 15 του μήνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή